Stel je voor dat dit jou niet overkomt
Peter is 45 jaar en controller bij een grote zorginstelling.
Hij vervangt zijn baas bij een directieoverleg over
ingrijpende bezuinigingen en heeft zich goed voorbereid.
Eenmaal aan het woord kan hij maar één maatregel noemen.
De rest is hij vergeten. Zijn hoofd kleurt rood, zweet
breekt hem uit, zijn stem stokt. De anderen grijpen hun
kans om hun eigen plannen te ventileren. Iedereen lijkt
tevreden met het resultaat. Peters black-out heeft niet in
zijn nadeel gewerkt. De gebeurtenis heeft hem echter zo
aangegrepen, dat hij er slecht van slaapt en steeds gestrester
raakt.
Ik vraag wanneer hij zich eerder in zijn leven zo machteloos
heeft gevoeld. Met moeite herinnert hij zich dat hij
als kind naar zijn kamer werd gestuurd als hij brutaal was
aan tafel. Hij stampvoette dan de trap op. Zijn vader rende
vervolgens achter hem aan, schold hem uit, pakte hem
beet en sloeg hem. Het ergst vond hij de boze blik van zijn
vader. In de vergadering leek het of de directeuren hem
ook zo hadden aangekeken: alsof de bezuinigen zijn idee
waren.