door Marjolein Geldermans
‘Eigenlijk moet ik
een keer…’, en
vervolgens komt
het er niet van;
dat is een bekend
verschijnsel.
Zo wind ik
mij er al tijden
over op dat er,
volgens sommige actualiteitenprogramma’s, zoveel
getraumatiseerde veteranen en politieagenten al
jarenlang rondlopen met PTSS. Alsof er geen adequate
hulp zou zijn voor deze groepen. Ik was al
een tijd van plan hierover in gesprek te gaan met
de bedrijfsarts van de regionale politie, met wie
we samenwerken binnen mijn instelling, en haar te
vragen waarom agenten en rechercheurs met traumagerelateerde
klachten, die naar bijvoorbeeld de
Politiepoli worden verwezen, niet standaard EMDR
krijgen. Maar zoals dat vaak gaat, ik heb het te druk,
er is geen directe noodzaak, of ik vergeet het gewoon
weer even. En ineens wordt het onderwerp
op een regenachtige zondag weer actueel als er
thuis twee natgeregende mannen plaats nemen aan
de eettafel.